Een slechthorende beleefd altijd wel iets dankzij zijn/haar gehoor. Daarom schrijft Lisa Lepp iedere maand haar belevenissen op.

Herkenbaar? ‘’M_g ik j__ v_rv__sb_w__s z__n, alsjeblieft?’’ vraagt de conducteur aan mij. Door het mondkapje versta ik hem niet. Ik gebaar naar hem dat ik slechthorend ben en dat ik hem niet kan verstaan. Hij herhaalt de vraag, maar wederom komen de fladderende vlinders niet mijn hersenen binnen. ‘’Sorry’’, zeg ik, ‘’maar ik versta u echt niet. Kunt u uw mondkapje af doen?’’ Je ziet de beste man in paniek schieten: wat is het protocol in dit soort situaties? Zijn ogen flitsen naar mijn oren, waar hij de gekleurde gehoorstukjes behorend bij de apparaten waarneemt.

Hij draait zich abrupt om naar de volgende passagier. Hierdoor blijf ik in verwarring achter: wat wilde die man nou eigenlijk van mij? Terwijl de volgende passagier haar vervoersbewijs overhandigd, valt bij mij het kwartje. Hij wilde gewoon mijn OV-chipkaart zien. Ik zucht. Zachtjes (hoop ik dan!) zodat de conducteur het niet merkt. Als hij klaar is bij mijn medepassagier, draait hij zich om naar de volgende passagier. Ik wapper naar hem, ik geef mijn vervoersbewijs en ik knik enthousiast dat ik hem begrepen heb. Hij staat stil, kijkt mij aan en kijkt vervolgens naar mijn OV-kaart. Ik zie een groen lampje oplichten als hij mijn kaart voor zijn scanner houdt. De bliep die de scanner behoort te geven, gaat als vanzelfsprekend langs mij heen. De kleur zegt genoeg. Groen staat voor positief, dat weet iedereen. Dat heeft niks met slechthorendheid te maken.