Een slechthorende beleefd altijd wel iets dankzij zijn/haar gehoor. Daarom schrijft Lisa Lepp iedere maand haar belevenissen op.

  Zoals ik jullie beloofd heb, zal ik deze blog besteden aan mijn allerliefste kat Puck. Op bovenstaande afbeelding is m’n lieve monster ongeveer acht maanden oud en doet ze uit zichzelf een kunstje. Hier heb ik later een woord en gebaar aan gekoppeld en sindsdien is Puck gek op kunstjes.
Nu, zo’n negen jaar later, heeft zij een assortiment van vijftien verschillende kunstjes: van kus tot aan een rondje draaien op commando; ze kan het allemaal.

Ze is ontzettend leergierig en intelligent, maar zij werkt ook graag voor kunstjes. Als ik naar haar slaapkamer loop (ja, zo verwend is ze!), begint ze rondjes te draaien en kopjes te geven. Ze heeft er altijd zo’n zin in om te werken. Dit resulteert erin dat ik meerdere (honden!)intelligentievoederbaldingen in huis heb, zodat zij afwisselend mentaal uitgedaagd wordt. Maar natuurlijk, de kunstjes blijven haar favoriet.
Dat bracht mij op het volgende idee: Puck is intelligent, zoals jullie boven hebben kunnen lezen. Ik volg een talenstudie waarbij dierentaal natuurlijk ook een besproken element is. Ik was benieuwd waartoe Puck allemaal in staat is. Zou ze in staat zijn om signalen aan mij door te geven, net zoals een hond dat zou doen?

Om dit gericht aan te kunnen pakken, heb ik een klikker gekocht. (Voor de mensen die niet weten wat dit is: dit is een heel simpel apparaatje, waarmee je een snoepje kunt vervangen door een klik. Door te trainen ermee, kun je een hond middels een klik laten weten dat hij het goed doet). Nou, eenmaal dat ding in huis, moest ik nadenken over een manier waarmee ik Puck duidelijk kon maken dat de oefening rondom de signalen géén kunstjes waren. Ik heb Puck dus eerst laten wennen aan de klikker, zonder snoepjes.

Vervolgens heb ik haar ‘kom’ geleerd: hierbij klopte ik op mijn bovenbeen (terwijl ik op de bank zat) en was het de bedoeling dat Puck met haar twee voorpoten op mijn bovenbeen kwam staan. In het begin snapte ze er letterlijk niks van: ze bleef maar gaan ‘staan’ (zie bovenstaande afbeelding) of ‘zwaai’ . Aangezien ik merkte dat ze het frustrerend vond dat ze niet begreep wat ik wilde, heb ik dit de eerste dagen maximaal tien minuten met haar geoefend. Het moet wel leuk blijven natuurlijk (en ze kreeg aan het eind van iedere keer een snoepje natuurlijk :p). Want ze deed wel haar best. 
Op dag vier ging ze tijdens het oefenen ineens op mijn bovenbenen staan! Ik was zo trots. Ik heb deze oefening zo’n tien dagen gedaan, waarbij ik nu één geluid hieraan heb toegevoegd. Hierbij zette ik een alarm, waarvan Puck natuurlijk schrok als hij afging. Op deze manier probeerde ik ‘kom’ (dus de handeling: gaan staan op de bovenbenen van baasje) te koppelen aan geluid.

Hier zijn we tot op de dag dat ik deze blog schrijf, nog bezig. Op dit moment geeft Puck al wel een signaal als het alarm afgaat, maar het koppelen aan het geluid van de deurbel, oven, wasmachine et cetera gaat vermoed ik nog wel even duren. Zij kan er tenslotte ook niks aan doen dat de wereld bestaat uit zoveel verschillende geluiden (en dat ik de helft er maar van hoor ?).