Een slechthorende beleefd altijd wel iets dankzij zijn/haar gehoor. Daarom schrijft Lisa Lepp iedere maand haar belevenissen op.

Zoals ik al in mijn voorstelblog vertelde, studeer ik aan de universiteit. Het belang van de nationale volksgezondheid – zo niet de wereldwijde volksgezondheid - is tot mij doorgedrongen. Ik was me handen stuk, ik draag mijn mondkapje, ik houd afstand. Ik ben kortom een brave burger die de regels opvolgt. Ik plaats hierbij wel mijn vraagtekens, zoals ik geleerd heb en zoals iedere kritische Nederlander doet. Waarom heb ik namelijk in de maand september drie dagen per week stage gelopen op een middelbare school (alias 1400 leerlingen) zonder mondkapje?

Nog niet de communicatieve belemmering besproken die, het dragen van een mondkapje in publieke ruimtes, het met zich meebrengt. 
 Om jullie een idee te geven, zal ik een situatie schetsen die ik gisteren heb meegemaakt. Ik had wat dingetjes nodig, dus ik ging naar zowel de Kruidvat, als de Albert Heijn, als de Action. Natuurlijk gewapend met een mondkapje in een plastic én hersluitbaar zakje (met rits en al. Ja, ja, zo braaf ben ik dus). Bij de Kruidvat hing een dringend advies – in geplastificeerd en nieuw-beschreven richtlijnen- aan de deur: Mondkapjes te dragen. Prima, geen probleem. Ik pak het zakje (met rits en al) uit mijn zak, rits hem open (want zo werkt dat nou eenmaal), pak het met-doorzichtige-venster-mondkapje áán de touwtjes vast en verlos hem van zijn jas (het zakje met ritsje dus).

Dan begint het gestuntel: als ik hem te los knoop, zit hij niet strak genoeg (zie de RIVM-richtlijnen: het mondkapje moet aansluiten). De gehoorapparaten duw ik aan de kant om achter mijn oorflappies wat ruimte te creëren voor de touwtjes. Vervolgens leg ik een strik achterop mijn hoofd. Missie geslaagd. Ik vouw de gehoorapparaten terug op hun plek. Hmm, het zit niet helemaal lekker. Ik wiebel de touwtjes heen en weer (en ik heb het deel dat ik niét mag aanraken, nog niet aangeraakt). Ik vind een positie die voor die kleine boodschap wel uit te houden is. Ik race dus door de Kruidvat, pak wat ik nodig heb en dan kom ik bij de volgende uitdaging: de kassa. Ik gebaar linea recta naar de caissière dat ik slechthorend ben en of zij haar mondkapje af wil doen.

Gelukkig begrijpt ze het en doet zij haar mondkapje naar beneden. Nadat ik afgerekend heb, loop ik naar buiten en komt de volgende uitdaging: het mondkapje af doen zónder dat mijn gehoorapparaten uitvallen. Na wat gestruggel is het eindelijk gelukt, maar tijdens deze struggeling voel ik de stressknobbels tussen mijn schouderbladen ontstaan. Ik zucht. Nog maar twee keer te gaan vandaag, Lies. Dat je vanaf volgende week óók drie dagen per week op stage een mondkapje in publieke ruimtes op moet, is een andere uitdaging. Dat zien we dan wel weer.